وفاي به عهد و پايبندي به تعهدات از نظر اسلام از عالي ترين فضايل انساني است. قرآن کريم و آثار ائمه‏ي معصومين عليهم‏السلام حاکي از اين است که وفاي به عهد يکي از شرايط اساسي «ايمان» محسوب مي‏شود و تخطي از آن در حکم بي‏ديني و بي ايماني است.
در سايه وفاى به عهد و پيمان، باران رحمت الهى و مواهب و بركات او بر جوامع بشرى سرازير مى‏شود و بلاها برطرف مى‏گردد.
اهمیت وفای به عهد در ضرورت‏هاي حيات تمدني انسان‏ها به درجه‏اي از اهميت است که مي‏توان گفت اگر همه‏ي امتيازات تمدن براي يک جامعه فراهم شود، مگر اين پديده‏ي حياتي، آن جامعه نمي‏تواند از تمدن دم بزند.
تعهد دو جنبه‏ي خلقي و خالقي دارد: جنبه‏ي خلقي آن همان پيمانهاي متداول در جوامع انساني است که ضرورت و جبر حيات اجتماعي ايفاي آنها را حتمي مي‏سازد، جنبه‏ي خالقي آن عبارتست از به گرو گذاشتن شخصيت انساني که رو به ماوراي طبيعت دارد.
امام علی(ع) یکی از علت های فرستادن انبیا به سوی آدمیان را، شکستن عهد و پیمان الهی انسانها می داند که خداوند از آنها گرفته بود.
خداوند تعهد را به وسيله دو نوع حجت از انسانها گرفته است: حجت اول: انبياي الهي که با آوردن معجزات و بيان براهين و دلائل کاملا روشن انسانها را به سوي خدا رهبري نموده‏اند و آنان از اين راه با خدا تعهد مي‏بندند. حجت دوم: عقل سليم و وجدان پاک انسانهاست که تبعیت از فرامین الهی را لازم می‌شمرد.