مقدمه

وفاداری از صفات برجسته و جدایی ناپذیر یک انسان متخلق به اخلاق حسنه می باشد. در قرآن و روایات دربارة عهد و پیمان و میثاق و  وفا و پایبندی به آن، سفارش زیادی شده است.

وفاي به عهد و پايبندي به تعهدات از نظر اسلام از عالي ترين فضايل انساني است. قرآن کريم و آثار ائمه‏ي معصوم(ع) حاکي از اين است که وفاي به عهد يکي از شرايط اساسي «ايمان» محسوب مي‏شود و تخطي از آن در حکم بي‏ديني و بي ايماني است.

اين اصل در محدوده‏ي روابط داخلي مسلمانان با يکديگر خلاصه نمي‏شود، بلکه مسلمين موظفند در برابر بيگانگان و کفار نيز اين اصل را رعايت کنند.

همچنین علمای علم اخلاق وفای به عهد و پیمان را یكی از فرایض و از جمله آداب معاشرت و حسن سلوك با مردم به شمار می‌آورند.

در اهمیت وفای به عهد همین بس كه خدای متعال آنگاه كه می‌خواهد از حضرت اسماعیل(ع) به عظمت نام ببرد وفای به عهد را به عنوان یكی از اوصاف برجستة او یادآور می‌شود و می‌فرماید:

  «وَ اذْكُرْ فِی الْكِتابِ إِسْماعِیلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ كانَ رَسُولاً نَبِیًّا؛در كتاب آسمانی خود از اسماعیل یاد كن كه او در وعده هایش صادق، و رسول و پیامبر بزرگی بود».[1]

جالب آنكه در این آیه وفای به عهد را پیش از مقام نبوّت و رسالت می آورد، گویی كه صدق وعهد، پایه نبوّت است.

[1] - مریم / 54.