خیانت در امانت یکی از رذایل پست اخلاقی است که در آموزه های دینی به شدت از آن نهی شده است.امام علی(ع) در این زمینه می‌فرماید:

«... مَنِ اسْتَهَانَ بِالْأَمَانَةِ وَ رَتَعَ فِي الْخِيَانَةِ وَ لَمْ يُنَزِّهْ نَفْسَهُ وَ دِينَهُ عَنْهَا فَقَدْ أَحَلَّ بِنَفْسِهِ الذُّلَّ وَ الْخِزْيَ فِي الدُّنْيَا وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ أَذَلُّ وَ أَخْزَى وَ إِنَّ أَعْظَمَ الْخِيَانَةِ خِيَانَةُ الْأُمَّةِ وَ أَفْظَعَ الْغِشِّ غِشُّ الْأَئِمَّة...؛ و هر که امانت را سبک بشمارد و همانند چهارپايان چراگاه خود را در وادي خيانت قرار بدهد، و خود و آيين خود را از آن پاک نگرداند، در دنيا خود را خوار زبون و پست و رسوا گردانيده و در روز واپسين خوارتر و رسواتر خواهد بود، و به راستي که بزرگترين خيانت، خيانت به امت، و زشت ترين دغلکاري، دغلکاري زمامداران است».[1]

امام(ع) در اين نامه، که آن را براي يکي از کارگزاران نوشته است، دايره امانت را توسعه بخشيده، و پس از بيان نتيجه خيانت در امانت در دنيا و آخرت، بزرگترين امانت براي کارگزاران را امانت امت اسلامي دانسته است. و در نتيجه، خيانت به اين امانت را بزرگترين خيانت به شمار آورده است.

«مِنْ أَفْحَشِ الْخِيانَةِ خِيانَةُ الْوَدائِعِ؛بدترين نوع خيانت، خيانت در امانت ها است».[2]

[1] - نهج البلاغه، نامة 26.

[2] - همان، حکمت 6.