مقدمه
همراهى و همدلى، پايه و اساس جامعه انسانى است و مايه رشد و بهروزى آن. اگر همدلى و هماهنگى افراد در هم شكند و اعتماد و دلگرمى از دلها رخت بربندد، جامعه از حرکت تكاملى باز مىمانند. يكدلى و سازش میان افراد مايه آرامش و شادابى درروابط خانوادگی و زمينه ساز سازندگى و تربيت بهتر افراد جامعه است. اگر دوستی و صمیمیت ساكنان یک خانه یا جامعه به بيزارى و نفرت از همدیگرتبدیل شود، همه اعضاى جامعه، به ويژه كودكان آسيب مىبينند و شخصيت آنان لرزان و ناكارآمد خواهد شد.
قرآن كريم، مهرورزى و مهربانى مؤمنان را مايه نعمت[1] و رحمت خداوند[2] شمرده و نفرت و بيزارى دلها را از يكديگر سبب فساد بزرگ و از بين رفتن باورهاى ايمانى دانسته است؛[3] زيرا كدورت‌هاى ژرف رشتههاى برادرى را مى‌گسلد و عزت و حرمت جامعه دينى را به چالش مى‌کشد.
پيامبر اسلام(ص) مىفرمايد:
«ايّما مسلمين تهاجرا فمكثا ثلاثا يصطلحان الاّ كانا خارجين عن الاسلام و لم يكن بينهما ولايه؛[4] دو مسلمان اگر بيش از سه روز با يكديگر قهر باشند، از حوزه اسلام خارج شده و رشته ولايت و پيوند دينى از بين آنان برداشته مىشود.»