«اسراف» به معنی وسیع کلمه هرگونه تجاوز از حد در کاری است که انسان انجام می‌دهد. بین واژه اسراف به معنای اقتصادی آن با واژه تبذیر فرق زیادی وجود ندارد. تبذیر، تلف و ضایع کردن مالی است که زیاده روی در انفاق های شخصی و امور خیر را شامل نمی‌شود؛ در حالی که اسراف فراگیرتر از آن بوده و در برگیرنده همه موارد، از به هدر دادن و زیاده‌روی در مصارف شخصی و خانوادگی و... می‌باشد؛ به عبارت دیگر هر تبذیری اسراف است؛ ولی هر اسرافی تبذیر نیست. علی(ع) فرموده است: «للمسرف ثلاث علامات: یاکل ما لیس له و یلبس ما لیس له و یشتری ما لیس له؛ اسرافگر سه نشانه دارد: آنچه می‌خورد در خور وی نیست. آنچه می‌پوشد شایسته او نیست و کالایی که می‌خرد زیبنده وی نیست.» هنگامی که اسرافگری در جامعه‌ای رواج پیدا کند، خودکامگان سود پرست به بهانه‌های مختلف در صدد ایجاد نیازهای کاذب برای کالاهای تجملی خود خواهند بود و با ایجاد تقاضاهای مصنوعی مردم را به سوی مصرف کالاهای غیر ضروری سوق می دهند.
اسراف و ریخت و پاش‌های غیرمعقول را می‌توان از مواردی به شمار آورد که شخص مسرف، با انجام آنها در جستجوی باز یافتن شخصیت سرکوب شده خویش است، و فکر می‌کند با این روش در اجتماع به عنوان انسانی دست و دل باز و بی‌اعتنا به ثروت مطرح می‌شود.