خانه‌اي كه جوّ حاكم بر آن سرشار از محبت، عاطفه، تفاهم، آرامش و احترام باشد، افراد متعادل و با شخصيت رشد يافته اي ، سر بر مي آورند. اما خانه اي كه روح فرزندان خود را از كينه توزي، تغذيه مي‌كند كه اساس آنها ترس و خشم است. چنين خانواده‌اي كاروانهايي از افرد منحرف و جنايتكار به سوي جامعه سرازير مي‌كند.[1] اگر نيك بنگريم خواهيم ديد كه آن خانه‌ي گلي و خشتي كه  علي و فاطمه (صلوات ا... عليهم) در آن زيسته اند و فرزنداني چون جوانان اهل بهشت ، امام حسن و امام حسين (عليهم السلام) را تربيت نموده اند، در سايه ي محبت الهي و عطر الفت و پاكدامني بوده كه بوي آن هنوز هم انسانها را شيفته ي خود مي سازد. پس محبت مانند آبي است كه به گياه مي رسد، اگر نباشد گياه مي‌خشكد و اگر بيش از حدّ شود ريشة گياه مي گندد و خراب مي شود و گياه مي‌خشكد.[2]

قرآن كريم محبّت نسبت به يكديگر را اين گونه سفارش مي‌نمايد: «إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا؛[3] آنان كه ايمان آورده اند و شايسته ها انجام داده‌اند خداوند بخشايشگر برايشان دوستي قرار مي‌دهد.» و يا در آيه اي ديگر به محبت و علاقه بين همسران تاكيد شده است: «وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَة؛[4] در ميان شما با همسرانتان دوستي قرار داد و  مهر افكند». و به قول مولانا جلال الدين رومي:

از محبت تلخ‌ها شيرين شود                             ازمحبت مِسها زريّن شود.[5]

[1] - نظام خانواده در اسلام، ص122.

[2] - تربیت کودک، ص69.

[3] - مریم،96.

[4] - روم،21.

[5] -  مثنوی معنوی.