محمدرضا  حسین خان قندهاری

چکیده

دست­یابی به صلح، همواره از آرزو­های دیرین بشر بوده است؛ این مفهوم در طی سالیانِ متمادی، دست­خوش تغییر شده است. تا قبل از تحوّلات اخیر در روابط بین‌المللی، منبعث از نگاه نظامی­که اصطلاحاً نظام وستفالیایی نامیده می‌شود صلح و امنیّت، ناظر بر نبود جنگ و احترام دولت­ها به تمامیّت ارضی و حاکمیت دیگر دولت ها بوده است،؛ اما توسعه حقوق بشر و جهان­شمولی آن، باعث شد که صلح، علاوه بر نبود تهدید­های نظامی، به نبود عوامل­ دیگری ازجمله فقر و گرسنگی، تروریسم، قاچاق و جرایم سازمان‌یافته، شیوع بیماری‌های مُسری، مهاجرت‌های بی‌رویّه، محیط‌زیست و نقضِ حقوق بشر، تسرّی یابد که از آن، تحتِ عنوان صلح مثبت، یاد می­شود. با توّجه به نقشِ تأثیرگذار دولت­ها در وجود یا عدم وجود فاکتور­های مذکور، در این مقاله با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی بیان شده است که چگونه تعهّدات دولت­ها خصوصاً تعهّدات ایجابی آن­ها در تحقّق صلح جهانی، نقش دارد و اینکه دولت­ها با انجام تعهّدات­شان در برابر کدام حقوق، می­توانند به استقرار صلح و امنیّت بین المللی، کمک کنند.

کلیدواژه: تعهّد ایجابی، دولت، صلح، حقوق بشر